česky | polski Facebook Linked In Twitter YouTube

Linked In Twitter

Historia okablowania strukturalnego

Do początku lat 80. Wiekszość sieci komputerowych działała na zasadzie hosta/terminala. Wszelkie dane gromadzone były na hoście. Ze względu na sposób komunikacji między hostem/ terminalem ( był to tryb znakowy) nie potrzebne były sieci o dużej pojemności.

Przewagę sieci terminalowych zakończyła się w 1981 roku, gdy IBM wprowadził na rynek pierwszy komputer osobisty. Ten nowy typ stacji roboczej, która w przeciwieństwie do terminala była wyposażona w własną pamięcią lokalną i wyjścia dla urządzeń peryferyjnych przedstawił użytkownikom zupełnie inny - zdecentralizowany - sposób pracy. Ta większa autonomia, oznaczała potrzebę zarządzania społecznością. Konieczne było więc znalezienie sposobu, który pozwoli na wzajemne połączenia coraz bardziej powszechnych komputerów osobistych, które byłyby w stanie udostępniać pliki, aplikacje i drogie urządzenia peryferyjne, tak jak wcześniej w sieci terminali.

Na początku, powstało kilka rozwiązań różnych producentów. Różnice w technologii i różnorodność elementów doprowadziło do ich wzajemnej niezgodności. Rozwiązaniem było zaproponowanie uniwersalnego systemu, które wyznaczają standardy dla określenia właściwości elektrycznych i fizycznych kabli i podłączeniu sprzętu. Na początku lat 90., w związku z tym zwrócono się do amerykańskiej instytucji ANSI (American National Standards Institute) Organizacja TIA (Telecommunications Industry Association) oraz EIA (Electronic Industries Alliance), proponując jednolite normy dla systemów okablowania. Jako jedną z najbardziej odpowiednich opcji wydawało się być stworzenie nowego systemu okablowania w oparciu o rozwiązanie firmy telekomunikacyjnej AT & T, która używała do przesyłania danych własnych, istniejących systemów telefonicznych w budynkach biurowych. Dystrybucje te mają topologię gwiazdy, a jako główne medium transmisyjne używają skrętki. Wynikiem pracy był pierwszy standard okablowania strukturalnego, który został opublikowany w lipcu 1991 roku oznaczony ANSI / TIA / EIA 568 oraz wydane nieco później biuletyny techniczne TSB-36 i TSB-40 w których określono podstawowe wymagania dotyczące przepustowości dla kategorii 3, 4 i 5.

W 1995 roku ukazała się pierwsza aktualizacja tego standardu, zwana ANSI / TIA / EIA 568A, a także pierwsza wersja międzynarodowej normy ISO / IEC 11801 rok później, w 1996 roku, została zatwierdzona przez CENELEC. Doprowadziło to do powstania pierwszego europejskiego standardu dla okablowania strukturalnego oznaczonego EN 50173. Rozwój nowych protokołów (np. Gigabit Ethernet) przyczynił się do aktualizacji tych standardów 2000 i 2002 roku. Zostały określone nowe parametry, które muszą być spełnione przez okablowanie strukturalne aby być w stanie sprostać nowym wymaganiom.
Oś czasu: Historia okablowania strukturalnego.




Czy informacje na stronie były pomocne?